Polska Partia Socjalistyczna (PPS) – partia polityczna założona w 1892 r. na zjeździe socjalistów w Paryżu pod przewodnictwem Bolesława Limanowskiego. Na zjeździe sformułowano zasady ideowo-polityczne, wiążąc w nich walkę o niepodległość Polski z walką o poprawę warunków ekonomicznych robotników i swobody polityczne. PPS odegrała dużą rolę podczas rewolucji 1905-1907 podczas której utworzono Organizację Bojową PPS.

W 1906 r. doszło do rozłamu, w wyniku którego powstała rewolucyjna Polska Partia Socjalistyczna Lewica (PPS-Lewica) i niepodległościowa Polska Partia Socjalistyczna – Frakcja Rewolucyjna (PPS-Frakcja Rewolucyjna). PPS-Frakcja Rewolucyjna z Józefem Piłsudskim na czele skupiła się na OB PPS i w 1909 r. przyjęła nazwę Polska Partia Socjalistyczna.

W okresie I wojny światowej PPS czynnie popierała Legiony Polskie i Polską Organizację Bojową. Miała negatywny stosunek do tworzonego od 1917 r. w Rosji systemu socjalistycznego. W 1918 r. aktywnie uczestniczyła w odbudowie państwa polskiego – współtworzyła Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej Ignacego Daszyńskiego oraz rząd Jędrzeja Moraczewskiego.

W okresie II Rzeczpospolitej działa w sejmie i senacie; w 1926 r. poparła przewrót Józefa Piłsudskiego, ale szybko przeszła do opozycji i współtworzyła Centrolew.

W okresie II wojny światowej PPS została formalnie rozwiązana, a jej miejsce utworzono zakonspirowaną organizację pod nazwą Wolność Równość Niepodległość (PPS-WRN); najbardziej lewicujący działacze utworzyli organizację Polscy Socjaliści, która w 1943 r. przekształciła się w Robotniczą Partię Polskich Socjalistów (RPPS).  PPS-WRN wchodziła w skład koalicji popierającej rząd emigracyjny. W maju 1944 r. PPS-WRN formalnie wróciła do nazwy PPS i podjęła próbę jawnej działalności na terenach wyzwolonych przez Armię Czerwoną. Jej działacze byli jednak zwalczani przez Polską Partię Robotniczą, która wspierała działalność tzw. Odrodzonej PPS.