Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie (PSZ) –  polskie formacje wojskowe, tworzone poza granicami Polski od IX 1939 r. po zbrojnym zajęciu kraju przez III Rzeszę i ZSRR;  pierwsze oddziały, sformowane we IX 1939 r. we Francji walczyły w jej obronie w 1940 r., Brygada Strzelców Podhalańskich oraz okręty Polskiej Marynarki Wojennej uczestniczyły w kampanii norweskiej (bitwa o Narwik, V 1940 r.); w Syrii powstała w 1940 r. Brygada Strzelców Karpackich; po klęsce Francji pozostałości oddziałów polskich ewakuowano do Wielkiej Brytanii i Palestyny; od VII do X 1940 r. około 2,3 tys. polskich pilotów uczestniczyło w powietrznej bitwie o Wielką Brytanię; 2. Korpus Polski pod dowództwem gen. Władysława Andersa walczył we Włoszech (bitwa o Monte Cassino, wyzwolenie Ankony, bitwa o Bolonię); 1. Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka w latach 1944–1945 wyzwalała Francję, Belgię i Holandię, a 1. Samodzielna Brygada Spadochronowa walczyła pod Arnhem w ramach operacji Market Garden; całe lotnictwo polskie od VI 1944 r. wspierało inwazję aliantów w Europie Zachodniej;  przez cały okres wojny polska flota broniła wybrzeży Wielkiej Brytanii, ochraniała alianckie konwoje i uczestniczyła w operacjach desantowych; na czele PSZ stał Naczelny Wódz – gen. Władysław Sikorski (IX 1939–VII 1943), gen. Kazimierz Sosnkowski (VII 1943–IX 1944), gen. Tadeusz Komorowski „Bór” (IX 1944–V 1945); PSZ zostały rozwiązane w 1947 r.