zakony żebracze/zakony żebrzące/zakony mendykanckie - zakony powstające od XIII w., których celem była realizacja życia ewangelickiego i apostolskiego w ubóstwie; pierwszymi zakonami żebraczymi byli franciszkanie i dominikanie, którzy łączyli życie zakonne z posługą ewangelizacyjną, a których głównym źródłem utrzymania była jałmużna.